Yavaş Şehir Hareketi, 1999 yılında İtalya'da ortaya çıkan ve yaşam kalitesini yükseltmeyi amaçlayan bir kentsel kalkınma modelidir. Hareketin temel felsefesi, modern yaşamın hızlı temposuna karşı bir tepki olarak ortaya çıkan yavaş yaşam felsefesine dayanmaktadır.
Yavaş şehirler, insanı merkeze alan, yerel kültürü ve ekonomiyi destekleyen, çevreye duyarlı ve sürdürülebilir bir kalkınma modelini savunur. Bu modelde, şehirlerin kendi kimliklerine sahip çıkmaları, küreselleşmenin getirdiği homojenleşmeye karşı direnmeleri ve insanı mutlu eden bir yaşam ortamı sunmaları teşvik edilir.
Yavaş şehirlerin temel özellikleri:
Yerel gıda ve ürünlere öncelik verme
Yaya ve bisiklet dostu bir şehir planlaması
Hız sınırlamaları ve sakinleştirilmiş trafik
Kamusal alanların iyileştirilmesi ve sosyalleşmeyi teşvik etme
Kültürel ve sanatsal faaliyetlere destek verme
Çevre koruma ve sürdürülebilirliğe önem verme
Yavaş şehir ağına katılmak için:
Şehrin 5.000'den az nüfusa sahip olması gerekir.
Cittaslow (Yavaş Şehir) Uluslararası Birliği'nin belirlediği 72 kriteri karşılaması gerekir.
Yerel halk ve yönetimin bu harekete aktif olarak katılması gerekir.
Yavaş şehirlerin faydaları:
Yaşam kalitesini yükseltme
Yerel ekonomiyi canlandırma
Çevre koruma
Kültürel mirasın korunması
Sosyal dayanışmayı artırma
Daha mutlu ve yaşanabilir bir şehir ortamı oluşturma
Türkiye'deki yavaş şehirler:
Ahlat (Bitlis), Akyaka (Muğla), Arapgir (Malatya), Eğirdir (Isparta), Foça (İzmir), Gerze (Sinop), Gökçeada (Çanakkale), Göynük (Bolu), Güdül (Ankara), Halfeti (Şanlıurfa), İznik (Bursa), Kemaliye (Erzincan), Köyceğiz (Muğla), Mudurnu (Bolu), Perşembe (Ordu), Şarköy (Tekirdağ), Şavşat (Artvin),Uzundere (Erzurum), Vize (Kırklareli), Yalvaç (Isparta), Yenipazar (Aydın),İzmir Seferihisar, Finike (Antalya),Karabük’ün Safranbolu,Kastamonu (Daday)
コメント